Telefoontje, verjaardag, vissen op zee

Daar sta ik dan... Op Taipei Airport... Niet geheel volgens planning inderdaad...
Op vrijdag avond 11 februari kreeg ik een telefoontje van thuis met het vreselijke nieuws dat mijn mamaatje borstkanker heeft. Ik heb toen gelijk besloten om samen met Guido naar huis te gaan, om zo snel mogelijk bij mijn familie te kunnen zijn. Papa heeft die avond nog m'n vlucht om kunnen boeken. En daar sta ik nu dan, 9 dagen later op Taipei Airport. Ik moet hier in totaal 16 uur wachten, totdat we doorgaan naar Bangkok voor een korte overstap om vervolgens maandag ochtend in Amsterdam aan te komen. Deze week is zo gigantisch snel voorbij gegaan, maar tegelijk ook weer ontiegelijk langzaam. Ik sta hier dan ook met een heel dubbel gevoel... Aan de ene kant wil ik hier nog helemaal niet staan, ik wil nog in Australie zijn, met Jenn en Plien en zon en zee en vrijheid. Maar mijn gevoel dat ik zo snel mogelijk thuis wil zijn, is nog veel sterker. Het geluk bij dit ongeluk is dat ik met Guido ben, dat ik de laatste week nog super genoten heb met hem en deze slopende terugreis dus niet alleen hoef te maken. We hebben een hotelkamer op het vliegveld, waar we lekker kunnen douchen en wat kunnen slapen. Nu maar hopen dat de rest van de reis soepel verloopt en dat ik snel m'n ouders, broertje en zusje kan omhelsen. Maar ik vind het ook wel heel spannend, want ik heb geen idee wat ik thuis zal aantreffen. Ik heb altijd gedacht dat de tijd een soort van stil stond toen ik in Australie was. Als ik belde met m'n ouders was er niks bijzonders, alles gaat door en z'n gangetje. Iedereen gaat elke dag naar z'n werk, studeert en sport. Maar geen grote veranderingen. Als ik nu thuis zal komen dan zitten we met z'n allen in een grote achtbaan, waar weinig vastigheid zal zijn. Maar wij zijn een familie met een super sterke onderlinge band en ik weet dan ook zeker dat wij hier ons doorheen gaan slaan. Ik ben heel positief, maar wel met de realiteit in m'n achterhoofd.

Ik zal nog wel m'n reisverslag afmaken, dus we zijn gebleven in Adelaide... Een echt vakantiegevoel dus, heerlijk 5 dagen op een mooie camping gestaan. Op het strand gelegen, naar de stad geweest, spelletje gespeeld (Guido en ik zijn heel fanatiek met het dobbelsepl van Kolonisten van Catan, we houden zelfs de score bij... En ik ga lekker niet vertellen wie er voor staat :)), gevolleybald en gewoon vakantie gevierd! Vanuit Adelaide zijn we dus weer terug naar Melbourne gereden voor het beachvolleybal toernooi van Guido. We zijn via Victor Harbour gereden, wat een leuk badplaatsje had moeten zijn. Maar niet met regen en storm. Daar zag ik het allemaal even niet meer zitten... We hadden nog een week voordat het toernooi van Guido in Melbourne zou zijn en we hadden nog niet echt een idee hoe we die tijd op gingen vullen. Dan denk je, waar maak je je druk om?! Inderdaad, dat denk ik nu ook haha. Maarja, Melbourne is best duur om te verblijven en we hadden alles langs de kust natuurlijk op de heenweg al uitgebreid bekeken. Die 'dipdag' hebben we dan ook niks gedaan, we waren zo desperate dat we voor de Mac in de auto berichtjes naar elkaar gingen sturen. Uiteindelijk in de middle of nowhere op een rest area beland, waar het stonk naar pis en het super vies was. De eerste rest area die niet schoon was (!) Ja, Australie is echt een super schoon land, de steden zijn allemaal ook heel schoon. En ze hebben hier ook overal openbare toiletten en die zijn schoner dan de meeste toiletten in Nederland! De volgende dag was het 6 februari en dat betekent... mijn verjaardag!! Helaas geen croissantjes en verse jus, maar een heerlijk broodje met pindakaas. Snel weg van die stink area en richting Ballarat, een stad vlak voor Melbourne, wat bekent staat om z'n goud, nou ja vroeger dan. M'n opa en oma zijn ook nog in Australie en belden om me te feliciteren. Beetje gekletst en toen bleek dat we die dag allebei de planning hadden om naar Ballarat te gaan. Echt heel toevallig en heel leuk! Daar hebben we dus gemeet en heel lekker geluncht. Net als kerst en oud&nieuw, was het een verjaardag om nooit te vergeten. Aan de ene kant natuurlijk heel raar, zonder het gezin, regen en een dikke winterjas. Maar aan de andere kant super leuk zo aan de andere kant van de wereld en toch nog zoveel mensen die aan me hebben gedacht en natuurlijk in korte broek haha! 's Avonds in een heerlijk hotel geslapen, hadden we ook wel verdiend na 3 weken in Plien. Niks ten nadele van Plien hoor, maar een echt bed stelden we allebei wel zeer op prijs.
Na de super lekkere nacht zijn we doorgereden tot onder Melbourne, waar de streek de Peninsula ligt. Een leuke streek met allemaal dorpjes aan het strand en een soort mini Great Ocean Road. Stelde natuurlijk weinig voor in vergelijking met de echte Great Ocean Road, maar het strand is nooit verkeerd! We zijn daar 4 dagen geweest, waarvan we er een doorgebracht hebben bij de Australische medische wereld. Guido was door z'n rug gegaan en liep als een oud opaatje. Niet echt een goeie planning, met een toernooi in het vooruitzicht. Langs de docter, die er niet veel van begreep en hem sterke slaappillen voor had geschreven en pijnstillers die niet werkten. Dus langs de fysio, die het beter begreep en het los gemasseerd heeft. Hij kon weer als een oude man lopen, in plaats van kreupel opaatje, dus dat was een hele opluchting voor hem. Die avond dachten we gratis te slapen op een soort camping aan het water, maar helaas kwam de ranger. Maar hij was een oud reiziger, dus hij had ons wat gematst met de prijs en had hele verhalen. De volgende ochtend was hij nog langsgekomen om z'n 'swag' te laten zien, een soort van tent. Hij had ons geadviseerd om er een aan te schaffen, zodat we onze grote bak met pannen en bestek niet buiten hoeven te zetten. Dat is echt typisch Australisch, super behulpzaam en vriendelijk. En dat is ook een van de (vele) redenen dat ik zo van Australie hou. De volgende dag zijn we richting het puntje van de Peninsula gereden, waar allemaal forten uit de oorlog stonden. Was een lange wandeling, waar we ons niet zo goed op voorbereid hadden met onze slippertjes en zonder water... Maar uiteindelijk wel hele mooie uitzichten gezien, met de zee aan de ene kant heel wild (surfzee) en aan de andere kant helemaal stil (viszee). Die avond hadden we lekker pizza gehaald, dacht we.... Totdat ik m'n eerste stuk uit de doos haalde en er een dood beest in lag! Gadverdamme! Een soort tor ofzo. Maar ik had zooo een honger, dat ik toch maar wat ging eten. Totdat er op m'n pizza nog zo een beest zat, aaaahh! Zijn allebei de rest van de avond misselijk geweest.
Guido is 's ochtends nog langs de fysio geweest en het ging gelukkig een heel stuk beter, dus het toernooi kon doorgaan voor hem. Zijn daarna naar Melbourne South Beach gereden, omdat zijn partner daar was. Ze hebben daar wat getraind en ik ging opzoek naar een kapper.. Wat echt hoognodig is, maar voor minimaal 80 dollar loop ik nog wel even voor gek. We konden bij een andere beachvolleyballer op de bank slapen, dus daar zijn we 's middags naartoe gegaan. Het was slecht weer, harde wind en regen, dus hebben daar lekker gezeten, gekletst en gedoucht. Hij moest 's avonds nog een wedstrijd spelen, dus Gi en ik hadden het rijk voor ons alleen en zijn lekker op de bank gaan liggen met een filmpje. Dit was de avond van het telefoontje. Toen ik gebeld werd heb ik een tijdje met m'n moeder aan de telefoon gezeten. Ze had alles in het kort verteld, wat haar en ons te wachten staat en hoe zij ervoor staat. Bevatten kon ik het nog niet, nogsteeds niet overigens. Ik was zo blij dat Guido bij me was en dat hij m'n moeder ook even gesproken had, dus dat er geen doemgedachten kwamen. Guido moest die ochtend heel vroeg op voor z'n toernooi, maar ik ben blijven liggen. Heb een zware nacht gehad, met rare dromen. Toen ik een smsje kreeg dat ze tegen de wereldkampioenen moesten spelen, ben ik maar m'n bed uit gegaan en ook richting het strand gegaan. Vond het fijn om die dag even alleen over het strand te kunnen lopen en toch een fijn beachvolleybal sfeertje om me heen te hebben. Die avond hebben we bij een andere volleyballer thuis gegeten, z'n moeder had lekker voor ons gekookt. Daar konden we ook in een bed slapen, dus daar hebben we nog 2 nachten geslapen.
Helaas hebben Guido en Adam het niet tot de finale gehaald haha, maar ze waren erg leuk om naar te kijken. Zondags hoefden ze dus niet te spelen, wat eigenlijk wel goed uit kwam. Want er was een groot festival in St. Kilda, wat een populair strand van Melbourne is. 's Ochtends hebben we met die jongen waar we sliepen eerst ontbijten, wat super grappig was. Die man is echt helemaal gek! En ik heb 60 dollar met een weddenschap gewonnen! Ik moest 3 broodjes met vegemite eten, wat marmiet is en Australiers allemaal lekker vinden (hoe dan?!). Guido en ik hadden het allebei nog niet gegeten, dus Kiddy (de volleyballer waar we bij sliepen) bestelde een wat brood met vegemite voor ons om te proefen. Nou Guido ging nog net niet over z'n nek en ik vond het ook verre van lekker. Toen kwam Kiddy dus met het idee dat ik al die broodjes op moest eten, omdat hij dat grappig vond en dan kreeg ik 60 dollar. Maar toen hij door kreeg dat ik dat echt ging doen, heeft hij die broodjes dus echt super dik ingesmeerd met die troep. Maaaar, ik heb het gedaan! Was lachen :) Toen door naar het festival, waar we nog de volleybal finales gekeken hebben en een super leuke dag hebben gehad. Waren allemaal bandjes en kraampjes en gezellige mensen en we zijn uiteindelijk met een grote groep in een bar beland.
De day after was wat minder leuk, zoals gewoonlijk na zo een gezellige avond, dus we hebben tot 's middags lekker in bed gelegen. Omdat we nog maar 5 dagen in Aussie hebben, willen we iets leuks doen. We wilden allebei super graag naar Tasmanie, maar dat is gewoon verschrikkelijk duur, dus zijn we maar naar een ander eiland gegaan haha; Philip Island. Ligt onder Melbourne en is een leuk vakantie eiland, waar we de laatste dagen erg genoten hebben. We hebben een dag op het strand gelegen, gewoon omdat het kan :) Een andere dag zijn we met een vissersboot de zee op gegaan, wat echt heel gaaf was. De wekker ging om 5 (!) uur 's ochtends en ik was in staat om te blijven liggen, maar ben heel blij dat ik er toch uit gegaan ben. Hebben de zonsopgang gezien, zeehonden, dolfijnen, pinquins, bijna een haai gevangen en ons avondeten aan de haak geslagen. Nog een dag naar de chocolade fabriek geweest, wat mijn favoriete dag was haha. Was erg leuk hoe ze het proces van de cacaoboon tot de chocolade lieten zien. In het hoofdstadje van het eiland hebben ze een bar waar je aan een openklapbaar raam kunt zitten, die dan dus openklapt waardoor je lekker in het zonnetje zit en dan uitkijkt over de zee. Daar hebben we ook nog een hele middag zitten genieten. En we zijn nog een avond naar de pinquin parade geweest. Dat was zo schattig! De pinquins vreten zich in deze tijd overdag helemaal vol aan vis, zodat ze 2 keer zo dik zijn (en dus 2 keer zo erg waggelen) voor hun winterslaap. Met zonsondergang komen ze de zee uit en gaan ze voor de nacht hun holletje in, om met zonsopgang weer de zee in te gaan om verder te vissen. Het is echt heel grappig hoe je die beestjes dan over het strand ziet waggelen, 6 keer om ziet vallen omdat ze veel te dik zijn en vervolgens naar hun 'chickies' te gaan.
De dagen zijn echt voorbij gevlogen op Philip Island. De laatste dag van mijn reis heb ik doorgebracht in Melbourne, wat mijn favoriete stad van Australie is. Het is lastig uit te leggen waarom, de mensen zijn super vriendelijk, het is een gezellige stad met leuke winkels en restaurantjes en het is minder massaal dan Sydney. De dag van vertrek zijn we vroeg opgestaan, om Plien af te zetten bij de Auto Barn, waar Jenn d'r op zal halen om haar reis voort te zetten. Het afscheid was zwaar van m'n huis van de afgelopen 4,5 maand. We hebben zo verschrikkelijk veel mazzel gehad met Plien, want dankzij haar heb ik alles kunnen zien wat ik wilde zien, waren we helemaal vrij om te gaan waar we wilden en konden we op de mooiste plekken overnachten. We waren dik op tijd op het vliegveld van Melbourne, waar we dus nog een tijdje hebben moeten wachten op onze vlucht naar Sydney. Daar zijn m'n opa en oma nog heen gekomen wat ik echt zo lief vond! We hebben wat met ze gegeten en ze hebben ons toen op het vliegveld weer afgezet. En daar gingen we dan, de lucht in. Afscheid nemen van Plien was niet leuk, maar van Australie al helemaal niet. Zoals ik al zei heb ik er een heel dubbel gevoel bij. Guido en ik zaten ver uit elkaar in het vliegtuig, waardoor ik veel na heb zitten denken over m'n reis. Alles wat ik meegemaakt heb, de vele leuke mensen die ik ontmoet heb, de schitterende natuur die ik gezien heb en hoe veel mazzel ik heb gehad dat ik Jennifer heb leren kennen. Wat heb ik een super tijd met jou gehad Jenn! We kenden elkaar niet, maar het grappige was dat we wel veel dezelfde mensen kenden door het volleybal. In de 3 maanden samen hebben we veel met elkaar meegemaakt en hebben we echt een super sterke band opgebouwd. Ik kan zeggen dat ik met niet veel mensen zo een klik heb als met jou. Je bent echt een topper en jemig wat zal ik jou missen! Geniet van alles wat je nog meemaakt, doe het maar dubbel; ook voor mij... En geef Plien af en toe maar een pannenkoek als ze weer braaf is geweest :)
We moeten nu nog 5 uur op het vliegveld wachten, met wat films en spelletjes moet dat wel goed komen! Ik zal nog een laatste verslag plaatsen als ik weer in Nederland ben, over hoe ik het ervaar om weer thuis te zijn. Tot snel dus lieve mensen!
Liefs uit een grauw en grijs Taipei.