Home sweet home

Vandaag is het 8 mei. Een normale zondag, het zonnetje schijnt en vanavond moet ik gewoon werken. Maar toch heeft deze dag wel een grote emotionele waarde voor mij. Ten eerste omdat het moederdag is, waar ik dit jaar toch wel extra bij stil sta, vooral bij hóe belangrijk een moeder voor je is. En ten tweede omdat we vandaag terug zouden komen uit Thailand en mijn reis er dus definitief op zou zitten.
Maar ik ben alweer dik 2 maanden thuis. Nogsteeds zit ik elke dag wel met m'n gedachte minstens een paar minuutjes in Australië. En het digitale fotolijstje dat op m'n bureau staat en al m'n foto's afspeelt werkt daar erg goed aan mee moet ik zeggen. Je kunt je niet voorstellen hoeveel impact zo een reis op je maakt. Ik kan bijna zeggen dat het je leven beheerst en dat bedoel ik in een positief opzicht. Ik ben over zo veel dingen anders / makkelijker gaan denken. Je krijgt een veel opener blik naar gebeurtenissen en ook naar mensen. Daarnaast leer je jezelf goed kennen, ik weet veel beter waar ik me fijn bij voel. Dat klinkt misschien een beetje raar, iedereen weet toch waar die zich fijn bij voelt?! Maar dat heeft mij ook verbaast. Ik kan echt van kleine dingetje genieten, als we met het gezin lekker zitten te eten, of op de bank met z'n allen een filmpje aan het kijken zijn. Jemig, wat klink ik als een oud wijf. Maar serieus, je komt daar aan de andere kant van de wereld wel echt erachter hoe fijn een warm thuis is!
De laatste week in Australië kon ik niet beseffen dat ik over een week weer thuis zou zijn. Zelfs toen ik op het vliegtuig stapte had ik nog niet het gevoel dat ik naar huis ging. Pas toen ik op 21 februari met Guido landde in Nederland werd het echt definitief voor mij. Mijn reis zat erop, ik was weer in Nederland. En koud dat het was! Ik heel fanatiek met m'n 3/4 legging, t-shirtje en vestje dat vliegtuig uit. Door naar de bagage en stiekem natuurlijk door het raamp kijken, met toch een klein knoopje in m'n buik... Maar daar kon ik alleen een glimp opvangen van de ouders van Guido. De tassen kwamen zowaar snel de band oprollen, dus snel de gate uit. Dat was wel even een emotioneel weerzien. En op dat moment lijken die 4,5 maand zo ver weg. Je laat een groot deel van je reis achter. Maar je neemt een nog groter deel met je mee, de herinneringen die je eraan over houdt en die neem je mee voor de rest van je leven.
Er zijn zoveel kleine dingetjes die me doen herinneren aan m'n reis, van liedjes tot armbandjes en van foto's tot het zonnetje hier in Nederland. En elke keer als ik even met m'n gedachte in dat prachtige land zit, voel ik me heel gelukkig.
De eerste paar weken dat ik thuis was heb ik me wel anders gevoeld dan heel gelukkig. Ik moest heel erg wennen aan dit leventje, wat zo anders is dan mijn / het leven in Australië. Na een week ben ik weer aan het werk gegaan, ik dacht zo snel mogelijk weer in het normale leven komen en gewoon doorgaan. Maar dat heeft me wel wat moeite gekost, het gewoon doorgaan. Ik ben natuurlijk niet voor niets eerder terug gekomen. Mensen hadden me ervoor gewaarschuwd, dat de eerste maand lastig zou zijn. Net als ik gewaarschuwd was voor de kilo's. En allebei is geen ontkomen aan. De broek die los zat voordat ik wegging, ging bij lange na niet meer dicht bij terugkomst. Maar ook dat is allemaal goed gekomen. Ik zit weer lekker in m'n vel, doe veel leuke dingen en de broek gaat weer dicht!
Ik ben nu hard aan het werk om te sparen voor m'n studie. Over 4 maanden ga ik namelijk weer studeren. Ik sta ingeschreven voor criminologie en algemene sociale wetenschappen en ik denk dat dat het gaat worden. Klinkt inderdaad heel algemeen en dat is ook precies wat ik wil. Lekker breed beginnen en gaandeweg kiezen wat me goed ligt.
En dan natuurlijk m'n moedertje. Ze zit nu op de helft van de chemo's en ze is zo ontzettend sterk. Ik heb zoveel bewondering voor haar, hoe ze dit allemaal ondergaat. Er zit 3 weken tussen elke chemo, waarvan de eerste week zwaar is voor haar en de tweede en derde week knapt ze weer op om vervolgens weer het vergif in zich te nemen. Een ding is zeker, ze gaat het redden; ze blijft vechten en we komen er allemaal nog sterker uit!
Als laatste wil ik mijn aller liefste reismaatje Jenn nog heeeel erg bedanken voor de fantastische tijd die ik met haar heb gehad. Je bent een vriendin voor het leven geworden!

I'VE HAD THE TIME OF MY LIFE!!!